Μάρτιος του 2005…
1ο Eurochallenge στο Strike Θεσσαλονίκης..
Με όπλα ένα δίμπαλο, ένα «ρομποτικό» γάντι και αρκετή τρέλα ξεκίνησα τις προσπάθειές μου.. και μόνο που έπαιζα ανάμεσα στους μεγαλύτερους ευρωπαίους παίκτες μου ήταν αρκετό… Παρόλο αυτά ήθελα και το καλό αποτέλεσμα. Από πίσω μου για αρκετή ώρα με παρακολουθούσε ένας μεγαλόσωμος άντρας… τον είχα ακουστά, κορυφαίος παίκτης της Ελλάδας αλλά για όσους δεν τον γνώριζαν «δύστροπος»… «Τι θέλει τώρα αυτός;;» γκρίνιαζα από μέσα μου καθώς το 140 πήγαινε σύννεφο.. « Να σου πω κάτι;» μου λέει στα δύο τελευταία παιχνίδια.. «σημάδεψε εκεί και παίξε».. Δεν είχα τίποτα να χάσω… και ως εκ θαύματος αρκετές κορίνες πάνω από τις 400.. « Κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους ξέρει αυτός..» συλλογίστηκα.
Ξεκινήσαμε προπονήσεις.. Οι προγραμματισμένες δίωρες προπονήσεις εξελίσσονταν σε τρίωρες και τετράωρες…Γιατί όταν έβλεπε κάποιον να αγαπάει το μπόουλινγκ παθιαζόταν και αυτός μαζί του και έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει.. Έπαιζα στον διάδρομο 4, αυτός έκανε προπόνηση στο διάδρομο 14 και φώναζε για τα λάθη και τις μα…ίες που έκανα στο παίξιμό μου.
Το «δέσιμο» δεν άργησε να έρθει… δύο άκρως αντικρουόμενες προσωπικότητες έγιναν φιλαράκια γιατί υπήρχε αμφίδρομος σεβασμός, εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Τα αποτελέσματα των προπονήσεων άρχισαν να φαίνονται και έτσι αρχίσαμε τις κοινές καθόδους σε αγώνες… Τον παρακολουθούσα… Απαραίτητη η πολύωρη προπόνηση πριν από κάθε επίσημο αγώνα… Το πορτ μπαγκάζ γεμάτο κάθε φορά με μπάλες… Αναρωτιόμουν «τι τις θέλει τόσες μπάλες»… μετά κατάλαβα… το περίφημο χαρτάκι με τις σημειώσεις στην κασετίνα των γυαλιών… για κάθε διάδρομο, σε κάθε αίθουσα σημειώσεις… Με προέτρεπε να το κάνω και εγώ… τεμπέλιαζα… και φυσικά το πρωινό ξύπνημα… τυπολατρικά δύο ώρες πριν τους αγώνες για να προετοιμαστεί κατάλληλα το σώμα… επί χρόνια η ίδια αγωνιστική συμπεριφορά… τίποτα δεν είναι τυχαίο…
Η αγωνιστική πειθαρχία και η σοβαρότητα που αντιμετώπιζε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά είναι αυτά που τον διατήρησαν στην κορυφή όλα αυτά τα χρόνια… Μία σοβαρότητα που πολλοί την παρεξηγούσαν την ώρα του αγώνα αλλά δεν τον ένοιαζε… ο στόχος ήταν η κορυφή… Πολλές φορές δεν μου μιλούσε και έδειχνε τσατισμένος… «τι σκ..τά έγινε πάλι;» τσατιζόμουνα και εγώ.. το συμπέρασμα μετά από χρόνια… όταν δεν έπαιζα σύμφωνα με τις δυνατότητές μου αυτός θύμωνε περισσότερο από μένα… Το μπόουλινγκ ήταν η δεύτερη οικογένειά του…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής στη Βιέννη… τον πήρα τηλέφωνο για συγχαρητήρια… ήταν στεναχωρημένος… είχε χάσει δύο spare στον ημιτελικό… μετά είδα τα σκορ… 1423 κορύνες είχε κάνει στα προκριματικά..!!! Τεράστια η συμβολή του στην πρόκριση της ομάδας στα τελικά… και όμως δεν ήταν ικανοποιημένος… είχε χάσει δύο spare… Όταν υπάρχει η δυνατότητα για το κάτι παραπάνω πρέπει να την αξιοποιείς…
Μία φιλία ζωής… Ο δεύτερος αδελφός μου..
Το μεγαλύτερο σχολείο για μένα ήταν η συνεργασία μαζί του στο pro-shop στο Strike στη Θεσσαλονίκη. Επαγγελματίας 100%… Οι καβγάδες μας σχεδόν καθημερινοί (δεν ήθελε και πολύ!) γιατί και οι δύο θέλαμε το καλύτερο αποτέλεσμα στη δουλειά… όμως στο τέλος της ημέρας μαζί παρεούλα προπόνηση… Κορυφαίοι ευρωπαίοι και όχι μόνο, παίκτες και προπονητές, άκουγαν με προσήλωση και ζητούσαν τη συμβουλή του όταν επρόκειτο να φτιάξουν μία μπάλα ή δυσκολεύονταν να βρούνε μία λύση διαχείρισης ενός pattern…
Δύσκολα παραδεχόταν ότι έκανε λάθος… ίσως αυτά τα στοιχεία εγωισμού και αυτοπεποίθησης να είναι απαραίτητα για να πετύχει η συνταγή…
Αλλά τη ψυχή ενός ανθρώπου τη διαβάζεις όταν τον βλέπεις πως αντιμετωπίζει τα παιδιά.. Ανιδιοτελής αγάπη… Έβλεπες το διαρκές χαμόγελό του όταν έκανε προπόνηση… τρανταχτό παράδειγμα το χρυσό μετάλλιο των τζούνιορς στη Θεσσαλονίκη το 2007… Τα ενέπνεε και τα έκανε να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό… Δεν δίσταζε να φοράει και το σκούφο του Άι Βασίλη για να μοιράσει δώρα τα Χριστούγεννα…